منظور از 7 قلم آرایش چیست؟

جالب است بدانید که اصلاح 7 قلم آرایش از ایران باستان به جا مانده است.

در آن زمان از 7 متد آرایشی استفاده می کردند. که عبارت است از:

1- حنا: برای کشیدن نقش و نگار روی دست و پا استفاده می شده است.

۲- زرک: گرد طلایی رنگی بود که به صورت و مو می مالیدند.

۳- وسمه: برای پرپشت تر نشان دادن ابروها و گاهی برای قرینه ساختن چشم ها به کار می رفت. ماده ای سیاه رنگ برای آرایش و پیوست دادن ابرو.

۴- سرمه : برای کشیدن به چشم که امروزه هم استفاد می شود.

۵- سرخاب: ز روناس، مرمر سرخ و … بری قرمز کردن گونه ها و لب ها استفاده می شده است.

۶-سفیدآب: پودر سفیدرنگی مخلوط با سرب برای روشن کردن پوست 

۷- خال: در کنار لب، میان ابروها، گونه یا چانه نقش می‌شده است. و زمینه‌ای برای خالکوبی شد که در دوره صفویه رواج یافت.

7 قلم آرایش از منظر تاریخی

همچنین صورت های کشف شده در هفت تپه خوزستان نشان می دهد زنان در ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد، لب ها و گونه ها را قرمز کرده و چشم ها را با آرایش، درشت جلوه می دادند.

یونانیان هم در آثار خود، آرایش کردن هخامنشیان را بسیار ستایش کرده اند.

.نه تنها شما بلکه همه انسان ها دوست دارند مورد تمجید و تایید دیگران قرار گیرند. این مساله کاملا طبیعی و امری فطری است که علوم اجتماعی هم بر آن مهر تایید زده است. اما انسان ها برای مورد تایید واقع شدن، به روش های مختلفی تمسک می جویند. یکی در دانش غور می کند و دیگری قهرمانی در ورزش را برمی گزیند.

با این همه بیشتر افراد در یک روش مشترک هستند و آن اظهار جلوه ای مطلوب در چشم دیگران است؛ چیزی که در اصطلاح امروزی به آن «آرایش» می گویند.

موضوع آراستگی انسان ها قدمتی بس طولانی دارد. و در این زمینه می توان شواهد تاریخی بسیاری را ذکر کرد. به طور مثال «کلئوپاترا» ملکه مصر قدیم، با استفاده از مواد آرایشی، از زیبایی به مثابه یک قدرت جادویی بهره می گرفت.

7 قلم آرایش در فرهنگ های مختلف

آرایش به منظور زیبا جلوه کردن در میان همه ملل به روش های مختلف مشاهده می شود.

شاید امروز از عبارت «هفت قلم آرایش» به صورت طنز استفاده شود.

اما هفت قلم آرایش ریشه ای تاریخی دارد که در قدیم به آن «هفت وند» هم می گفتند.

«سرمه»، «نگار» یا همان حنا، «قاضه» که به سرخاب یا سرخی هم معروف است. «سفیدآب»، «وسمه» برای پر پشت کردن ابروها، «زرک» که گرد طلایی رنگی است و به مو و صورت می مالند.

اما هر کسی جرات آراستن و به اصطلاح هفت قلم آرایش کردن را نداشت. چون در فرهنگ دینی و عرفی ایرانیان مسلمان، این گونه آرایش کردن زشت و نکوهیده بود. جز برای زنان متاهل. 

هرچند مطلوب بودن یا نبودن نوع آرایش بسته به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز متفاوت است.

آرایش در خراسان

به گفته یک جامعه شناس، آرایش کرده های خراسانی به نوعی نشان دهنده پایگاه اجتماعی است.

یعنی دختری که ابرو های خود را برمی داشت، به این معنی بود که او ازدواج کرده است. که البته این موضوع بعدها عمومیت بیشتری در میان اقوام ایرانی یافت. و پیراستن صورت و ابروها به مشخصه ای برای تشخیص دختران مجرد از متاهل تبدیل شد.

در دیگر کشورها نیز وضعیت مشابهی وجود دارد. مثلادر هند پوشاندن یا نپوشاندن ناف، نشان دهنده متاهل بودن یا تجرد دختران است.

زیبایی بسته به نوع فرهنگ، ملیت و مذهب متفاوت است.

به عبارتی، مردما ن هر حوزه و تمدنی از نوعی خاص برای آرایش خود بهره می گیرند تا جلوه ای درخشان از سیمای خود نشان دهند.

البته که آرایش در جاده تاریخ نحوه آرایش از روزگاران قدیم تا به امروز دستخوش تغییر و تحول بسیار بوده که این تغییر هم در نحوه آرایش و هم در نوع وسایل کاربردی آرایش مشهود است.

7 قلم آرایش